Festiwal Fotodokumentu

Wyższa Szkoła Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa oraz Instytut Fotografii ProFotografia już po raz czwarty organizuje Festiwal Fotodokumentu (4,5 listopada). W trakcie Festiwalu będą miały miejsce autorskie pokazy multimedialne i rozmowy z publicznością. Wydarzeniem będzie międzynarodowa wystawa „Rosja/Polska”. To ponad 140 zdjęć konfrontujących obrazy z Polski i Rosji współczesnej.

Wystawa międzynarodowa „Rosja/Polska” (5 - 30.11.2011)

Ponad 140 zdjęć konfrontujących obrazy z Polski i Rosji współczesnej – czy i jak bardzo się różnią oba kraje, czy coś nas łączy, czy też dzieli nas wszystko, jak chcą niektórzy politycy? (Prezentacja przypada w dwudziestą rocznicę rozpadu systemu politycznego Związku Radzieckiego i powstania nowej Rosji)

fot. Sergey Maximishin

ROSJA

Sergey Maximishin (Maksimiszin) – jeden z najwybitniejszych współczesnych fotografów rosyjskich, zdobywca pierwszych nagród w konkursie World Press Photo seria „Imperial Palast. 20 years after” to wielowątkowa opowieść; pochodzi z najnowszego wydania albumowego prac Maksimiszina

fot. Igor Mukhin (Muchin)

Igor Mukhin (Muchin) - fotograf moskiewski, którego prace znajdują się w zbiorach wielu muzeów na świecie, wykładowca w Wolnej Akademii Fotografii w Moskwie oraz Kijowie, seria „Moskwa dwutysięczna” („Moscow 2000th”) jest dokumentem o życiu w stolicy Rosji, należy do najważniejszych projektów Muchina

POLSKA

fot. Mariusz Forecki

Mariusz Forecki – autor jedynego długiego eseju o Polsce od k. l. 80. po czasy współczesne; stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2011 r. fragmenty serii: „Za mostem”, „Popkultura pracy”, „Kolekcja wrzesińska” – wszystkie opowiadają o współczesnej Polsce.

fot. Mariusz Forecki

Stepan Rudik (Rudyk) - ukraiński fotograf, który za serię zdjęć z Polski został nominowany do Joop Swart Masterclass 2011; seria „Polska” – powstała dzięki stypendium polskiego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w programie Gaude Polonia

fot. Stepan Rudik

Program pokazów multimedialnych (6.11.2011. g. 12.00)

W pokazie udział weźmie czwórka autorów fotografii, prezentowanych pod wspólnym tytułem „Rosja/Polska” na wystawach 04 Festiwalu Fotodokumentu.

- Sergey Maximishin przedstawi kilkanaście serii fotoreportażowych z Rosji i spoza jej granic, które powstały jako jego własne projekty lub na zlecenie magazynów Stern, Paris Match, Newsweek itp.

- Igor Muchin wystąpi z wykładem opartym o fotografie ze wszystkich realizowanych przez niego projektów. Opowie m.in. o tym, jak wydał aż pięć monografii o młodzieży lat 80., którą łączyła w byłe ZSRR muzyka rockowa, o poradzieckich pomnikach, życiu moskiewskim, o projektach reporterskich i konceptualnych.

fot. Mariusz Forecki

- Mariusz Forecki przedstawi krótko swój fotokast „I love Poland” ze zdjęciami z lat 1989-2009 oraz weźmie udział w rozmowie o spojrzeniu na Polskę ze Stepanem Rudikiem.

- Stepan Rudik pokaże własny fotokast o Polsce oraz kilka serii zdjęć, wykonanych w Rosji i na Ukrainie, m.in. Dworzec, Szpital psychiatryczny, Portrety weteranów.

Z tekstu kuratora:

Największy bank w Rosji już przed rokiem przymierzał się do przejęcia jednego z banków w Polsce. Wycofał się bardzo wcześnie. Kto w Polsce chciałby mieć konto w rosyjskim banku, żartują nasi bankowcy. Wschodni gigant, który zarabia więcej niż wszystkie polskie banki razem wzięte chce wprawdzie jeszcze raz spróbować coś u nas kupić, ale takiego przyjęcia znów może nie wytrzymać. I pewnie nikomu nie będzie tutaj przykro. Nic albo prawie nic nie wiemy o współczesnej Rosji. „Rozziew między zachodnią modą i stylem rosyjskim sprawił, iż w świadomości Zachodu po rozpadzie ZSRR od nowa zaczęto postrzegać Rosjan jako wroga, choć już nie ideologicznego, a estetycznego, mniej niebezpiecznego, bardziej śmiesznego” – pisze o swojej ojczyźnie Wiktor Jerofiejew, jeden z najpopularniejszych pisarzy współczesnej Rosji. – „Nie ma wśród białych ludzi większych antycoolów niż Rosjanie”. My lubimy równać do Zachodu, trzymać dystans, to jest cool. Lubimy zapominać, że Polska – jak napisał w dwudziestolecie polskich przemian jeden z najpopularniejszych naszych pisarzy Andrzej Stasiuk – „leży na wznak między Wschodem a Zachodem”. I jeździł on aż na biedne Południe, by dojrzeć, co u nas; że tu „z jakiegoś względu wszyscy wyglądali jak przebrani. Jakby te rzeczy dostali w paczkach z dalekich stron. Wszystko mieli nowe, ale jednak wyglądało jak cudze”. Rodaków Stasiuk podsumował cool: „Motocykliści jeździli od świateł do świateł. Stawali, rozkręcali na maksa silniki i znowu po hamulcach. Tak sobie pewnie wyobrażali wolność. (...) Co rusz natykałem się na obsiadły towarzystwem kabriolet. Zwisały z niego nogi. Mój kraj próbował zetrzeć piętno upokorzenia”.

[cytaty z: W.J. - „Encyklopedia duszy rosyjskiej”, A.S. - „Dziennik pisany później”]

Noty biograficzne fotografów:

Sergey Maximishin (ur. 1964, Krym, b. ZSRR)

Jeden z najwybitniejszych współczesnych fotografów rosyjskich zaczął pracę w zawodzie, gdy wysłano go z jednym z ostatnich oddziałów wojsk radzieckich na Kubę, a jego lejtnant w trakcie odprawy zawezwał: „Artyści, piosenkarze, aktorzy, kompozytorzy oraz pozostała hołota, która nie ma zamiaru odbywać służby – krok naprzód”. Maximishin zrobił krok naprzód, dostał Zenita i pojechał fotografować Fidela Castro z radzieckimi generałami. Zdjęcia zniweczyła twarda kubańska woda. Maximishin dostał maczetę i poszedł kosić trzcinę. Dzieciństwo spędził na Krymie, w 1982 roku przeprowadził się do Leningradu. Na Kubie służył w latach 1985-87, potem studiował fizykę jądrową na Politechnice w Leningradzie (ukończył w 1991), przemianowanym na Sankt Petersburg. Pracował w laboratorium ekspertyz naukowych i technicznych Ermitażu, prowadził agencję handlu nieruchomościami, aż jej upadek skłonił go, by poświęcić się całkowicie fotografii. Ukończył wydział fotografii dziennikarskiej przy Związku Dziennikarzy w St. Petersburgu (1998), został etatowym fotoreporterem gazety „Izwiestia” (1999-2003). W 2003 roku zdobył po raz pierwszy pierwszą nagrodę na World Press Photo (kat. Sztuka i rozrywka), w 2005 roku – po raz drugi (kat. Życie codzienne). Od 2003 roku współpracuje z niemiecką agencją „Focus”, od 2007 – z brytyjską Panos Pictures. Publikuje w takich mediach jak m.in. Time, Newsweek, The Wall Street Journal, Paris Match, Geo, Stern, Der Spiegel, Corriere della Sera. Jego prace znajdują się w kilku światowych kolekcjach (jak Niepce Museum of photography, Fonds national d’art contemporain FNAC, Rotterdam Museum of contemporary art). Wydał album „Last Empire, 20 years after” („Ostatnie imperium, dwadzieścia lat później”).

Igor Muchin (ur. 1961, Rosja)

Prominentny fotograf moskiewski, którego prace znajdują się w zbiorach wielu muzeów na świecie, stał się sławny, gdy za czasów Gorbaczowa zajął się młodzieżą radziecką i niezależnymi muzykami rockowymi (z grupy „Tupyje”). Zdjęcia wyszły w wydanych rok po roku dwóch albumach („Rock in Russland” 1989; „TUSOVKA. Whos who in the new soviet rock culture” 1990). Wtedy technik budowlany z wykształcenia, po maturze zatrudniony w biurze projektowym, zdecydował się na karierę niezależnego fotografa (1989). Zaczynał już wcześniej - w Studiu Fotografii Artystycznej Aleksandra Lapina, znanego z fotografowania zwyczajnej codzienności w czasach końca Związku Radzieckiego. Lapin, również rosyjski teoretyk fotografii, zrobił mu pierwszą wystawę indywidualną (1987). Krótko po tym Muchin został członkiem grupy „Fotografia bezpośrednia”.
Inne wczesne projekty – „Młodzież wielkiego miasta” (1985-1989), realizowany m.in. w Moskwie, Leningradzie, Rydze, Wilnie, oraz „Radzieckie pomniki” umocniły pozycję Muchina. Odtąd jego zdjęcia regularnie publikowano i wystawiano w Rosji i zagranicą (publikacje m.in. Le Monde, Libération, Time, Rolling Stone, GEO, Elle, Vogue).
Od lat 90. wiodące tematy w jego pracy to dokumentacja życia rosyjskiej prowincji i w Moskwie. Zwłaszcza zdjęcia moskiewskie są tak mocno osadzone na ulicy, że bywają mylnie wiązane z nurtem street photo. Wydał 5 monografii. Jego prace są w kolekcjach m.in. Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Galerii Trzeciakowskiej w Moskwie, paryskiego Fonds national d´art contemporain. Wykłada w Wolnej Akademii Fotografii w Moskwie i Kijowie.

Mariusz Forecki (ur. 1962 r., Polska)

Jedyny polski fotograf, który stworzył długi esej o Polsce przemian społecznych i obyczajowych od końca lat 80. do pocz. XXI w., a podpatrywanie współmieszkańców we własnym kraju jest wiodącym tematem jego twórczości. Z drugiej strony był jedynym fotografem, który dokumentował ostatnie godziny obrony Pałacu Prezydenckiego w Groznem przez oddział Szamila Basajewa w czasie pierwszej wojny rosyjsko-czeczeńskiej (1995). Nigdy nie wysłał tych ani innych zdjęć na konkurs World Press Photo. „Zawsze się spóźniam”, twierdzi , ale jego markę stanowi refleks, celność i poczucie humoru.
Absolwent Instytutu Twórczej Fotografii w czeskiej Opavie (przy Uniwersytecie Śląskim). Pierwszą pracę podjął w telekomunikacji, po godzinach chodził na spotkania Towarzystwa Fotograficznego. W 1986 roku został etatowym fotografem najlepszego tygodnika regionalnego „Wprost”. W latach 80. zrealizował też niezależne fotoreportaże zagranicą, m.in. z trzęsienia ziemi w Armenii (1987), z wojny w Afganistanie (1988). W 1991 roku przeszedł do redakcji tygodnika „Poznaniak”, w 1997 roku - na krótko do Gazety Wyborczej i został fotografem niezależnym. Począwszy od latach 90. stworzył 7 cykli, obrazujacych zaskakujący rozwój obyczajów i wspólnot. Od 1998 roku prowadzi własną Agencję Prasową i Fotograficzną TAMTAM. Za długoletni esej o Polsce został wyróżniony w 2005 roku przez Związek Polskich Artystów Fotografików ZPAF. W 2009 roku zdjęcia z dwudziestolecia istnienia nowej Polski wydał w albumie „I love Poland”. Jest członkiem ZPAF.

Stepan Rudik (ur. 1982, Ukraina)

Niezależny fotograf ukraiński, który za serię zdjęć z Polski został nominowany do Joop Swart Masterclass 2011. Syn fotografa. Obojętnie, kto go uczył dalej, to najpierw od ojca usłyszał: „dobrego fotografa przede wszystkim wyróżnia umiejętność zauważenia dobrego kadru”. Wykształcony na Narodowym Uniwersytecie Kultury i Sztuk Pięknych w Kijowie ze specjalnością: fotografia. Od 2004 roku z powodzeniem startował w różnych konkursach, od 2006 – realizował własne projekty, także fotograficzno-społeczne (m.in. "A ja rosnę jak przez asfalt trawka”). Za te ostatnie otrzymał podziękowanie od ukraińskiej pomocy społecznej przy ministerstwie ds. rodziny, młodzieży i sportu (2008). W 2009 roku jeden z tych projektów pokazywał na wystawie zbiorowej „Szkoły Lapina” (Alexandra Lapina) w Moskwie. Z serii jego reportaży społecznych wywodzi się zdjęcie, które dało mu nagrodę w konkursie World Press Photo 2010 i dyskwalifikację wkrótce po ogłoszeniu werdyktu; stał się kontrowersyjny. Szczęśliwe w tym samym roku otrzymał stypendium polskiego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w programie Gaude Polonia na projekt „Polska 2010”. W 2011 roku wszedł do pierwszej dziesiątki finalistów konkursu „Młodzi fotografowie Rosji”. Jest członkiem Związku Artystów Fotografików w Rosji i na Ukrainie.