Co sądzisz na temat koncepcji „narracji obrazami”?
Dla mnie ta koncepcja oddaje sedno fotografii! Obrazy to najlepszy środek narracyjny. Kluczowe w tym wypadku jest znalezienie ciekawego tematu, który chcemy opowiedzieć. Taki temat udało nam się znaleźć właśnie na Filipinach.

Jaki przekaz, emocje i idee próbowałaś pokazać w swojej kolekcji zdjęć? Dlaczego dokonałaś właśnie takiego, a nie innego wyboru?
W tym projekcie najwspanialsze jest to, że wszystkie emocje i sytuacje są prawdziwe. Niczego nie aranżowaliśmy, szczególnie jeśli chodzi o zdjęcia. Wszystko, co widać w tej relacji, to nic innego jak dokumentacja najważniejszych chwil z toczących się wokół nas wydarzeń.

Filipiny to miejsce niezwykłe. Niezwykła była szczególnie wyspa, na której mieszkaliśmy. Jej siła to bogactwo przyrodnicze i niebywale przyjaźni mieszkańcy. Pomimo piękna przyrody Filipińczykom nie żyje się najłatwiej. Grożą im tajfuny, przez dobre kilka miesięcy panuje tam pora deszczowa, nękają ich monsuny... Są jednak bardzo pozytywnie nastawieni do życia, pełni optymizmu. Sprawiają wrażenie zawsze zadowolonych i cały czas się uśmiechają.

W jaki sposób ten kraj (jego kultura, ludzie, filozofia życia) Cię zainspirował?
Przede wszystkim zainspirowała mnie filozofia Farmy TAO, czyli miejsca, w którym mieszkaliśmy. To wspólnota zajmująca się permakulturą, żyjąca w sposób przyjazny środowisku. Mieszkańcy farmy w alternatywny sposób podchodzą do wykorzystywania zasobów, np. żywności i energii, oraz do zaspokajania swoich materialnych i niematerialnych potrzeb. Żyją z ziemi i korzystają wyłącznie z zasobów naturalnych. Można wydobyć z życia więcej, zużywając mniej. To była ważna lekcja, szczególnie dla ludzi z krajów owładniętych kapitalizmem i konsumeryzmem. Taki styl życia wymaga sporo pracy i wysiłku, ale daje ogromną satysfakcję.

« pierwsza « 1 2 3 4 5 » ostatnia »