Światło materializuje istnienie, cień uaktywnia. Ulotność kształtu rzeźb Małgorzaty Wyszogrodzkiej zostaje kodowana czasem. Trwanie twórczości to pamięć, wrażliwość przyszłych pokoleń.

Nić Ariadny w trwałości materiału rzeźbiarki jest tożsamością artysty obleczoną geometrią. Osnowa tkaniny to okrycie chłodu odbiorcy. A dążąc za Isaiahem Berlinem – twórczość to jedna z koncepcji wolności bytu i trwałości ludzkiej egzystencji; obleczona w materię rzeźby Małgorzaty Wyszogrodzkiej to droga czyli przelęknienie twórczości – widzimy, nie można inaczej /sic/. Stajemy oko w oko z trójwymiarowością rzeźb – obiektów. Struktura przestrzenna sieci wchłania, wplata naszą wyobraźnię, czujemy zasadzkę, zostajemy złowieni, pozbawieni codzienności. Marzymy, wolni i uwikłani w sploty techniki Małgorzaty Wyszogrodzkiej, szczęśliwi, bez szansy powrotu do codzienności, współczesności.

Małgorzata Wyszogrodzka-Trzcinka

Obrazy i rzeźby Wyszogrodzkiej potwierdzają sens istnienia materii poza czasem – to gniazda sztuki, jej energia. Artystka krytyka sztuki nie ocenia, ale naprowadza, ingeruje w wyobraźnię widza, rozświetla, odkrywając jej ukryte rejony w schematach widzenia. Impresjonizm końca XIX wieku już to uczynił. „Panny z Avignon” Pabla Picassa z 1907 roku: kubizm unaocznił odbiorcy fascynację wyobraźnią – owa droga bez horyzontu. To ukazał także nadrealizm, np. Salvador Dali. Ruchome rzeźby Aleksandra Caldera, migotliwość światła, także przybliżają nas do rzeźb i obrazów Małgorzaty Wyszogrodzkiej. Pajęczyna i sploty z drutu mosiężnego, przeploty harmonii i światła czekają na ofiarę – jestem jedną z nich.

Włodzimierz Finke