O modelach Sony A200, A300 i A350 dość szczegółowo pisaliśmy już odpowiednio w F•K 2/2008, 4/2008 i 3/2008, toteż tutaj wiele z opisanych wcześniej kwestii zostanie pominiętych, a skupimy się na stronie użytkowej aparatu Sony A350; jedynie przy omawianiu dynamiki i szumów porównamy ten model również z mniej zaawansowanymi alfami. Test dotyczy korpusów Sony A200 i A350 ze standardowymi zoomami 16-105 mm i 55-200 mm oraz uchwytem pionowym (taki sam do wszystkich trzech omawianych lustrzanek Sony).

Sony a350 (t=1/1250; f/32; ISO 400; f=200 mm)

Od zewnątrz i pierwsze wrażenie, estetyka i ergonomia

Jak już wcześniej pisaliśmy, Sony A350 należy do tej samej grupy produktowej, co modele Sony A200 i A300. Wszystkie trzy aparaty powstały na bazie tego samego korpusu, a drobne różnice użytkowe wynikają z różnych przetworników obrazowych i odmiennych możliwości fotograficznych, związanych  z zastosowania tej, a nie innej matrycy CCD.
Testowany Sony A350 „uzbrojony” w uchwyt pionowy na pierwszy rzut oka może się podobać. Jednak po wzięciu go do ręki od razu czujemy „plastikowość” konstrukcji, typową dla lustrzanek konsumenckich.

Sony A350

Sony A200

 W Sony A350 w górnej części obudowy umieszczono przełącznik tryby Live View. W Sony A200 funkcja ta nie występuje.

Pod tym względem produkty konkurencji prezentują się lepiej. Nikon D60 jest nieco solidniej wykonany, choć, podobnie jak w przypadku Sony A350, mocniejsze naciśniecie uchwytu poziomego aparatu powoduje nieznaczne odkształcenie powłoki zewnętrznej korpusu. Najsolidniejsze pod tym względem obudowy zastosowano w lustrzankch konsumenckich Olympusa. Dodatkowo uchwyt poziomy A350 jest tak skonstruowany, że osoby o dużych dłoniach nie będą miały komfortu korzystania z aparatu. Opuszki palców będą nieustannie wgniatały się w tworzywo sztuczne chroniące bagnet lustrzanki. Na szczęście osobom o małych dłoniach nie będzie to przeszkadzało. Podobne zastrzeżenie można mieć do uchwytu pionowego. Spust migawki umieszczono w nim zbyt nisko. Skutkiem tego po wzięciu aparatu do ręki i kadrowaniu pionowym końcówka gripa wbija się w podstawę dłoni powodując nieprzyjemny ucisk, który jest tym bardziej uciążliwy, im większy i cięższy obiektyw założymy do aparatu. Na szczęście  stosując wyżej wymienione zoomy stadardowe dolegliwość ta jest minimalna.

Obiektyw 70-200 mm f/2,8 w połączeniu z a350 pozwolił wydobyć tancerkę z tłumu podczas występów w hawańskim kabarecie Tropicana. Jego jedyną wadą wydaje się być jego wysoka cena (ok.9000 zł). Par. eksp.: t=1/60 s; ISO 800; f=200 mm; f/2,8

Systematyka obsługi aparatu jest analogiczna do modelu a100 i jego minoltowskich poprzedników. To dobrze. W większości przypadków jest logiczna i nie wymaga wertowania setek stron instrukcji obsługi w celu podstawowego zapoznania się z aparatem. Drobne zastrzeżenia mamy jedynie do piktogramów stanu naładowania akumulatorów, które umieszczone są w gripie. Piktogramy te powinny być ułożone jeden obok drugiego, a nie jeden nad drugim.

Sony A350 wraz z obiektywem 16-105 mm umożliwił przerysowanie pierwszego planu zdjęciowego i plastyczne odwzorowanie tła(t=1/500 s, f/11, ISO 400, f=16 mm)

Przy czym musimy pamiętać, że w tym przypadku aparat dokonuje wycięcia fragmentu obrazu i zapisuje go jako plik o odpowiednio niższej rozdzielczości. Gdy np. wybierzemy L w menu z zakładki „rozmiar obrazu” (największy JPEG, czyli plik o najmniejszej kompresji), to po włączeniu zooma cyfrowego 1,4× zarejestrowany plik będzie miał wielkość typu M, a po wyborze powiększenia cyfrowego 2× wielkość S.