Od zewnątrz, ergonomia, estetyka i intuicyjność obsługi

Canon EOS M5 to kompaktowa propozycja dla zaawansowanych fotografów, ale także alternatywa dla lustrzanek ze średniej półki – jest to punkt zwrotny dla serii bezlusterkowców Canona, przynajmniej tak twierdzi Canon w materiałach prasowych na temat tego flagowego bezlusterkowca. Wykonany z wysokiej jakości materiałów korpus ma kilka personalizowanych przycisków, w tym m.in. obsługiwane kciukiem pokrętło dla łatwiejszej kontroli parametrów ekspozycji [1]. Wymiary samego korpusu nie są faktycznie zbyt duże i wynoszą 115,6×89,2×60,6 mm (szer. × wys. × dł.). Masa korpusu też nie odstrasza i wynosi ok. 427 g.

Ułożenie aparatu w dłoni poprawia wyprofilowany uchwyt z prawej strony [2], który w małych dłoniach leży bardzo dobrze, ale dla dużych, co zrozumiałe, jest zbyt mały, ale i tak dobrze że jest gdyż w połączeniu z gumowanym wyprofilowaniem pod kciuk umieszczonym w tylnej części korpusu [3] ułatwia ułożenie aparatu w dłoni. Zdecydowana większość przycisków obsługuje się intuicyjnie i w miarę wygodnie, jak na tak małe wymiary korpusu. Jednak fatalnie umieszczono przycisk nagrywania [4]. Podczas kilku tygodniowego testowania aparatu nagrywanie filmów wielokrotnie załączało się przypadkowo, co w konsekwencji powodowało niepotrzebne zamieszanie i stratę czasu na wykasowanie niepotrzebnych plików. Drobne mankamenty ergonomiczne omawiamy też dalej przy okazji oceny wizjera aparatu i ekranu LCD.
Całościowo za ergonomię przyznajemy 5 punktów, za estetykę wykonania 5,5 punktu, a za intuicyjność obsługi 5,75 punktów. Tą ostatnią z ocen przyznajemy głównie za to, że do większości funkcji możemy dotrzeć w sposób intuicyjny i łatwy do rozszyfrowania również dla osób nie korzystających na co dzień z systemu Canona.

Wizjer

Aparat wyposażono w duży, wbudowany wizjer elektroniczny typu OLED o przekątnej 0,39 cala i rozdzielczości ok. 2,36 mln [5] punktów. Zarówno w pionie jak i w poziomie zapewnia on 100% pole widzenia kadru. Jego punkt oczny jest wysoki i wynosi 22 mm co docenią w szczególności noszący okulary. Wizjer ma możliwość wprowadzenia korekcji dioptrii za pomocą przełącznika suwakowego znajdującego się w dolnej części obudowy wizjera [6]. Niestety, żeby skutecznie wyregulować ostrość w wizjerze musimy mieć do niego dostęp, a to następuje dopiero po odchyleniu ekranu LCD [7]. To trochę uciążliwe, ponadto regulacja wykonywana za jego pomocą jest mało precyzyjna. Szkoda, że nie zastosowano zwykłego kółka zmiany korekcji dioptrycznej jak to się dzieje w wielu lustrzankach Canona i konkurencyjnych bezlusterkowcach. Na szczęście regulacja taka nie odbywa się co chwila i raz ustawiona raczej nie zmienia się przypadkowo.