Zaawansowany System Fotograficzny (APS) był próbą połączenia fotografi analogowej z cyfrową. Z badań rynkowych wynikało, że użytkownicy chcieli mieć więcej funkcji przy zachowaniu prostoty obsługi aparatu. Dlatego APS pozwalał wybrać przy wykonywaniu zdjęcia jeden z trzech formatów: standardowy mający takie same proporcje boków jak klatka filmu 35 mm (C; proporcja 2:3); panoramiczny (P; proporcja 1:3); nowy format pośredni (H; proporcja 9:16). Obraz na klatce zawsze był rejestrowany w pełnym formacie (H), a aparat zapisywał na ścieżce magnetycznej lub kodzie optycznym obok danej klatki jaki format został wybrany. Jeśli użytkownik zmienił zdanie i chciał mieć z danej klatki odbitkę w innym formacie, operator maszyny z łatwością mógł zmienić w dowolnej chwili informacje zapisane na ścieżce magnetycznej lub kodzie optycznym (bowiem na filmie zapisana jest cała klatka).

Główne zalet APS to:

- Mniejsze rozmiary filmu, co pozwala konstruować mniejsze i łatwiejsze w użytkowaniu aparaty
- Nowa kasetka bez wystającej końcówki z filmem uniemożliwiająca złe założenie filmu do aparatu i kompatybilna z obróbką cyfrową,
- Użytkownik otrzymuje wywołany negatyw z powrotem w oryginalnej kasetce co ułatwia katalogowanie filmów,
- Możliwość zwinięcia i ponownego wwinięcia filmu do aparatu w dowolnej chwili co umożliwia korzystanie na zmianę filmów różnych producentów, typów i czułości bez utraty choćby jednej klatki,
- Trzy formaty odbitek dające użytkownikowi większy wybór,
- Wygodne wglądówki pokazujące pozytywowe obrazy wszystkich zdjęć naświetlonych na danym filmie na jednej płachcie,
- Ścieżki magnetyczne na filmie dla zapisu informacji pozwalających uzyskać odbitki wyższej jakości i do nadruku danych na odwrocie odbitki