Obraz, jaki przychodzi mi na myśl patrząc na serie aparatów najważniejszych firm, to okręty na morzu. Każda firma produkująca aparat profesjonalny, "okręt flagowy", robi również aparat nieco lżejszy i o bardziej amatorskim profilu, który ma mu towarzyszyć (np.: Nikon F4 i 8008s). Towarzyszem Canona F-1 był EF, a później A-1, którym, wbrew temu co myślano i w samej firmie i poza nią ze względu na ogromne, jak na tamte czasy, opieranie się na elektronice, posługiwało się sporo zawodowców. A-1 zabierano często jako drugie "body" z F-1N. Później pojawiła się seria T, ale żaden aparat z tej serii nie był w stanie zastąpić A-1 aż do chwili, gdy wypuszczono ostatni model tej serii, najlepszy i wogóle jeden z najciekawszych w historii firmy Canon oraz jeden z najbardziej znaczących dla rozwoju kształtu aparatu oraz elektronizacji funkcji sprzętu - T90.

Siła napędowa
T90 nie pracuje specjalnie cicho i na pewno osobie znającej modele EOS 5 (A2E w USA), 100 (ELAN) czy 1000 FN (REBEL S) wydaje się szokująco głośny. Ale cały ten hałas brzmi pewnie. Słychać, że aparat pracuje. Przesuw filmu odbywa się albo pojedyńczymi klatkami albo w sposób ciągły z wybieralną przez użytkownika prędkością 2 lub 4,5 klatki na sekundę przy użyciu integralnego motoru bez żadnych dodatkowych urządzeń (Power Drive Booster E w przypadku EOSa 1 oraz innego pojemnika na baterię w przypadku Nikona F4 robiącego z niego wersję F4S). Co ciekawe: hałas przesuwu filmu jest największy w trybie pracej ciągłej z prędkością 2 klatek na sekundę (głośniejszy niż przy 4,5 klatki) oraz przy długich czasach naświetlania, gdy ekspozycja kończy się przewinięciem do następnej klatki. Może jest to złudzenie spowodowane tym, że odgłosy różnych operacji (naciąganie migawki, jej otwieranie i zamykanie i przewijanie filmu) zlewają się przy bardzo szybkim przesuwie filmu w monotonny i mniej drażniący hałas. Ale może tkwi tu prawdziwa przyczyna konstrukcyjna. Otóż przy 4,5 klatki na sekundę motor naciągający migawkę i film obraca się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, natomiast dla uzyskania mniejszej prędkości polaryzacja zostaje odwrócona i motor kręci się w odwrotnym kierunku. Zwijanie powrotne jest dość hałaśliwe i działa automatycznie, czy chcesz tego, czy nie po 36 klatakach, lub, gdy skończy się film (jeżeli jest krótszy niż 36 klatek), zależnie od tego, co nastąpi wsześniej. Tak, po 36 klatkach; nie można zrobić 37 czy 38 jak to się udaje w wielu innych aparatach. Po prostu, gdy licznik odliczy 36 klatek włącza się automatyczne zwijanie powrotne. Jako, że ładowanie filmu odbywa się automatycznie po zamknięciu aparatu, nie można zrobić dodatkowej klatki na początku filmu. Oczywiście niektórzy specjaliści twierdzą, że to dobrze, bo próba upchnięcia jednej, dwóch lub nawet trzech klatek więcej na filmie 36 klatkowym doprowadza często do zerwania perforacji lub porysowanie filmu, a ponadto (choć problem ten nas jeszcze nie dotyczy) większość używanych na zachodzie automatów tnących i ramkujących slajdy i tak ramkuje 36 klatek, a resztę filmu wyrzuca. I rzecz, która trochę irytuje, jeśli się samemu obrabia materiał fotograficzny, albo zwija nie do końca naświetlone filmy, chcąc je w przyszłości założyć ponownie do aparatu i skończyć: T90 zwija film całkowicie do kasety. Lekarstwo? Jest, ale trzeba sporo wprawy w jego stosowaniu: otworzyć tył aparatu, gdy licznik odliczający od końca przy zwijaniu powrotnym dojdzie do zera. Aparat przestaje wtedy zwijać, ale jest to sztuczka, nad którą trzeba popracować. Kolejna niedoróbka konstrukcyjna. Niektórym modelom serii EOS (np. 1, 10S, 630) można kazać pozostawić końcówkę filmu.

Ciąg dalszy na następnej stronie...

1 2 » ostatnia »