Palawan Powrót z wyspy Coco Loco

Batad. Przy sadzeniu ryżu.

Pewnie mógłbym udać się na rajską wyspę Boracay. Tak właśnie czynią setki, jeśli nie tysiące wczasowiczów, dla których Filipiny już na zawsze będą kojarzyć się ze szmaragdową wodą, rzędem palm i zapachem kremu do opalania. Czasami jednak chcemy podążyć gdzieś dalej. Poszukać własnego lądu. Ja chciałem.

Wiszący most nad jedną z rzek Centralnej Kordyliery

Siedziałem na dachu niewielkiego promu, który zmierzał w kierunku wyspy Palawan. Statek był przepełniony, a odległość spora. Na szczęście silnik był sprawny, zmysł orientacji kapitana - niezaburzony, a fale łagodne. Puerto Princesa - stolica wyspy, po ponad dwudziestogodzinnej morskiej podróży wydała mi się miejscem przyjaznym. Ale nie marnując czasu na odnajdywanie smaczków wielkomiejskiego życia wskoczyłem do „jeepneya”, który jechał na północny kraniec wyspy do El Nido. Kiedy dotarłem na miejsce, zaniemówiłem z wrażenia. Wioska sąsiadowała z plażami, których miękkości piasku pozazdrościłyby Wyspy Kanaryjskie czy Baleary. Były łódki rybackie, pranie suszące się na wietrze, kokosowe palmy i stada krów błąkające się nieopodal. Nie było natomiast kolorowych parasoli, leżaków do opalania i młodych ludzi roznoszących lody. I całe szczęście. Zadomowiłem się tam na dobre. Wspólnie z Niemcem i Izraelczykiem, których poznałem w drodze (prawda, że ciekawe trio?), wynajęliśmy opuszczony bungalow na skraju wioski. I po prostu spędzaliśmy czas. A jak? Ano różnie. Uwielbiałem zasypiać i budzić się słysząc szum oceanu. Rankiem odkrywaliśmy coraz to nowe rafy koralowe z całą gamą kolorów i kształtów. Południe, wiadomo, było leniwe - hamak, książka, czasami niezobowiązująca rozmowa. Wieczorem ocean, cofając się, obnażał swoje chropowate dno. Wraz z miejscowymi dzieciakami znajdowaliśmy w jego zakamarkach uwięzione stworzenia morskie: rybki, kraby, ośmiornice. A niebo na zachodzie płonęło, odbijając się w oczkach wodnych powstałych podczas odpływu. Czasami wynajmowaliśmy łódź i płynęliśmy między przybrzeżne skały, tworzące istny labirynt. Były to zawsze całodzienne wyprawy, podczas których zapędzaliśmy się w coraz to nowe zakątki skalnego archipelagu. Odkrywaliśmy ustronne, dziewicze wręcz plaże, skalne arkady, tunele i ukryte zatoczki. Mieliśmy swoją łódkę, która przypominała ptaka z rozpostartymi skrzydłami, ciszę i nastrój miejsc, gdzie być może, nikogo przed nami nie było. Mieliśmy też kapitana łodzi, miejscowego rybaka, który, oprócz tego, że wiedział jak odnaleźć powrotną drogę do El Nido, posiadał kuszę i wiedzę, które ryby są jadalne. Strzelał celnie i szybko. Jeszcze szybciej rozpalał ognisko i przygotowywał kolację. Wracaliśmy, kiedy pierwsze naftowe lampy pojawiały się na brzegu i swoim ciepłym światłem, jak małe latarenki morskie wskazywały nam drogę do domu.

Banaue. Zaskoczony chłopczyk.

I znowu, mógłbym być tam i mieszkać, i wypływać i wracać. Bez końca. I pewnie o wiele trudniej byłoby mi pożegnać się z Jorgiem i Aaronem i całym tym północnym skrawkiem wyspy Palawan, gdyby nie fakt, że zbliżał się Wielki Piątek. Dla większości Filipińczyków to najważniejszy dzień w roku. Chciałem, żeby wówczas i dla mnie taki był. Popłynąłem zatem najpierw do Iloilo na wyspie Panay, a potem małą łódeczką na sąsiednią wysepkę Guimares. Tam, w Wielki Piątek odbywa się inscenizacja ukrzyżowania Chrystusa. Oczywiście takich miejsc na Filipinach jest kilka. Najsłynniejsze obchody odbywają się w San Fernando, niedaleko Manili. Nie muszę dodawać, że z premedytacją nie pojechałem właśnie tam, a wybrałem małą wyspę, gdzie cała uroczystość ma bardzo prowincjonalny i lokalny posmak. Było na tyle swojsko, że miałem nawet okazję zamienić parę słów z odtwórcą głównej roli. Musiałem jednak chwilę poczekać, aż przestanie rozmawiać przez… telefon komórkowy.

Banaue. Przedstawiciel plemienia Ifuago.