Wiadomo nie od dziś, że sukces ma wielu ojców i tylko klęska jest sierotą. Powiedzenie to doskonale oddaje problem tak zwanych utworów współautorskich. W omawianym przypadku nie chodzi jednak o sytuację, w której kilka osób niezależnie od siebie uważa się za wyłącznych autorów tego samego dzieła. Krótko mówiąc, utwór współautorski jest bowiem rezultatem świadomego współdziałania kilku osób w celu stworzenia jednego, wspólnego dzieła, i to właśnie tej problematyki będzie dotyczył niniejszy artykuł.

Zaczynając od zilustrowania, czym jest utwór współautorski, wyobraźmy sobie, że w studio fotograficznym powstaje sesja zdjęciowa według wspólnego pomysłu i planu jego pracowników. Jeden z nich odpowiedzialny był za bajkowe oświetlenie, drugi za wykonanie oryginalnych dekoracji, a trzeci zajął się ustawieniami aparatu i naciskał spust migawki. Zdjęcie, które powstało na skutek ich zaplanowanych działań jest właśnie utworem współautorskim.

Co istotne, w zaprezentowanym wyżej przykładzie każdy ze współautorów miał swój własny twórczy wkład we wspólne dzieło. Innymi słowy chodzi o to, aby każdy z nich stworzył coś, co może być przedmiotem ochrony prawnoautorskiej, czyli utworem. Oznacza to, że wkład poszczególnych współautorów musi odznaczać się oryginalnością i indywidualnością. Tylko w takiej sytuacji pracownicy studia fotograficznego z powyższego przykładu będą mogli pochwalić się, że są współautorami. Czym jest cecha „twórczości” w dziedzinie fotografii wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 lipca 2002 r. (sygn. akt III CKN 1096/00). Sąd wskazał, że za „twórczość” można uznać świadomy wybór momentu fotografowania, punktu widzenia, kompozycji obrazu (kadrowania), oświetlenia, ustalenia głębi, ostrości i perspektywy, zastosowania efektów specjalnych oraz zabiegi zmierzające do nadania fotografii określonego charakteru, ponieważ właśnie te elementy nadają fotografii indywidualne piętno, konieczne dla uznania istnienia utworu w rozumieniu prawa autorskiego.