W Nikonie D3200 możemy wykonane zdjęcie błyskawicznie skadrować. 

Wizjer

Modele Canona i Nikona to klasyczne lustrzanki z wizjerem optycznym o powiększeniu ×0,8 i ok. 95% pokryciu kadru. Sony to aparat SLT, czyli lustrzanka pozbawiona optycznej kontroli kadru. Jej wizjer elektroniczny o przekątnej 0,46 cala, z 1 153 280 punktami, powiększeniem 1,09-1,19×, 100% pokryciem kadru i dużo większym zakresem korekcji dioptrycznej, niestety ale nie może równać się z konkurentami, w szczególności przy słabszym oświetleniu fotografowanej sceny. Choć bez wątpienia tylko na nim możemy pooglądać zapisane obrazy i kontrolować efekty zastosowanych ustawień.

Zastosowanie funkcji „Automatyczny optymalizator jasnośći” w Canonie przydaje się przy fotografowaniu m.in. obiektów znajdujących się w cieniu. Zdjęcie z wyłączoną funkcją „Automatyczny optymalizator jasności”.

Zdjęcie z włączoną funkcją „Automatyczny optymalizator jasności”.

Możliwości fotograficzne

We wszystkich opisywanych tu modelach producenci zastosowali matryce typu CMOS o rozmiarze APS-C z mechanizmem jej czyszczenia. Przetwornik Canona jest nieco mniejszy i dlatego mnożnik ogniskowych w jego przypadku wynosi 1,6×, a w Nikonie i Sony 1,5×. Canon z uwagi na swój wiek ma jedynie 12 mln efektywnych pikseli. Sony 37 może pochwalić się 16 mln pikseli. Jednak jest to nadal niewiele w porównaniu z gigantycznymi 24,1 milionami jakie zaoferuje nam Nikon. Co za tym idzie z tej lustrzanki możemy „wycisnąć” ok. 2-krotnie większy (34×51 cm) wydruk naszej pracy. Natomiast w przypadku Sony 37 mamy możliwość wykonania łączonych panoram o wielkości 12 416×1856 pikseli (przy panoramie poziomej) i 5536×2160 pikseli (przy pionowej). Różnorodność trybów ekspozycji jest dosyć podobna we wszystkich aparatach. Zakres czasów ekspozycji jest identyczny i zamyka się w przedziale 1/ 4000 s–30 s + czas B. Pod względem zakresu ekwiwalentów czułości w Canonie mamy zakres ISO 100-6400. Takiż sam w Nikonie, jednak z możliwością rozszerzenia o Hi1 (ISO 12 800). A w Sony maksymalna wartość to ISO 16 000, plus ISO 25 600 przy wieloklatkowej redukcji szumów.

Nikon D3200 + Nikkor 18–300 mm f/3,5–5,6. Par. eksp.: A, 1/160 s, ISO 200, f/5,6, f=129 mm

100-procentowy wycinek z kadru powyżej. Do zdjęć portretowych przyda się trochę większy zakres ogniskowych niż oferuje kitowy obiektyw.

W aparatach tych znajdziemy funkcję korygującą wady obiektywów. W Sony możemy przy fotografowaniu zastosować jedno z kilkunastu ustawień efektów wizualnych. Na filtry efektowe możemy liczyć w lustrzance ­Nikona. I to w bardzo szerokiej palecie, ale już po wykonaniu zdjęcia. W D3200 możemy również korygować winietowanie oraz zmieniać geometrię sfotografowanych przedmiotów. Korekcję winietowania znajdziemy również w Canonie.

Za automatyczne ustawienie ostrości we wszystkich aparatach odpowiada oparty na detekcji fazowej system AF. Najbardziej rozbudowany jest w Sony (15 punktów w tym 3 krzyżowe), w Nikonie jest ich 11 z jednym krzyżowym, a w Canonie 9 również z jednym krzyżowym. Pod względem szybkostrzelności przoduje a37, z której możemy uzyskać nawet do 7 kl./s, gdy z Nikona jedynie 4, a Canona 3 kl./s. Wynik w tej kategorii to: 5,5 punktu dla Nikona (z uwagi na rozdzielczość przetwornika), 5,25 dla Sony i 4,75 dla Canona.

« pierwsza « 1 2 3 4 » ostatnia »